De hoofdrollen in deze televisiereeks zijn weggelegd voor twee vrouwen. Dat mag op zich niet meer zo wereldschokkend zijn, over vrouwelijke politiemensen worden toch hier en daar nog wel eens de wenkbrauwen gefronst. Zelfs binnen het eigen korps, zo blijkt als we Rita Vercauteren, diensthoofd in de Opsporingspolitie.

"Ik ben van de eerste lichting vrouwen die in het korps kwam en destijds was het zeer moeilijk voor ons", vertelt Rita Vercauteren. "Het was nog in de tijd dat de emancipatie nog echt doorgezet was. Iedereen had nog het beeld van de vrouw aan de haard met haar kinderen. Het was al ongewoon dat een vrouw een beroep wou uitoefenen, laat staan politieagent. Dat is ondertussen wel veranderd. Als ze zien dat je je werk doet, hoor je erbij. Maar het is zeker zo dat vrouwen zich altijd extra moesten bewijzen, we moesten ons waarmaken. In de jaren dat ik bij de Interventiepolitie zat, maakte ik altijd de meeste overuren en ben ik geen enkele keer te laat gekomen. Op die manier heb ik de vooroordelen weten om te buigen. Natuurlijk heeft dat offers gevraagd van mijn sociaal leven. Zowel destijds bij de Interventiepolitie als tegenwoordig bij de Opsporingspolitie. Maar als je een zeker engagement hebt, moet je ook betrokken zijn bij je zaak".

Rita Vercauteren, diensthoofd bij de Opsporingspolitie

Wat Rita Vercauteren bedoelt met "aan gevechtssport doen", heeft bij haar een andere betekenis dan bij de meeste mensen. Ze gaf een heuse sportcarriëre op om bij de flikken te gaan. "Ik ben vijfde dan of zwarte gordel. Ik was judo-internationaal en ben zo'n tiental keren Belgisch kampioen geweest", verklaart ze na enig aandringen. "Ik was daar intens mee bezig op het moment dat ik hoorde van een speciaal toelatingsexamen bij de politie. Ik heb daar altijd interesse voor gehad maar tot dan toe moest je 1 meter 68 zijn, terwijl ik maar 1 meter 62 ben. Het beroep stond wel open voor vrouwen maar het was onder meer door dat soort regeltjes wel duidelijk dat ze er niet teveel wilden hebben. Dat jaar zou de norm lager gelegd worden met het oog op een specifieke mannelijke kandidaat die blijkbaar over een lange arm beschikte. Dat inschrijvingsjaar betekende dus een unieke kans voor mij, want men had mij diets gemaakt dat het een eenmalige regeling betrof. Ik deed het examen en slaagde, maar liet de judocompetitie geleidelijk aan vallen omdat ik bang was voor kwetsures. Ik heb wel nog enkele nationale kampioenschappen meegedaan, maar nu sta ik al geruime tijd alleen nog op de mat om me te ontspannen en de stress te ontladen".

De spanningen op het werk ...
Rita Vercauteren bekommert zich, op dagelijkse (en soms ook nachtelijke) basis, om probleemjongeren of jeugdige slachtoffers. Ze heeft stapels schrijnende verhalen maar weinig slapeloze nachten: "Ik behandel iedere zaak alsof ik er persoonlijk bij betrokken ben", stelt ze. "Als je alles in het werk heb gesteld om een zaak op te lossen, dan kan je jezelf achteraf niets verwijten. Soms loopt de afwikkeling van een zaak niet zoals je zou wensen, maar toch zal ik de slachtoffers altijd recht in de ogen kunnen kijken. De eventuele onrechtvaardigheid zal niet aan mij gelegen hebben. Als iedereen op die manier zou werken dan zou er meer opgelost worden en meer voorkomen worden". De laatste gedachte vormt één van haar stokpaardjes: preventie en hulpverlening krijgen in haar ogen vaak te weinig aandacht in vergelijking tot het repressieve optreden dat vaak weinig resultaat oplevert.